Από μικρή θυμάμαι πόσο πολύ μου άρεσαν οι αγκαλιές…πόση θαλπωρή έβρισκα στο ζεστό βλέμμα της μαμάς μου…πόση χαρά από τα φιλιά του πατέρα μου. Οι οικογενειακές στιγμές, που περιλάμβαναν πάντα γέλιο, χορό κι αγκαλιές…πολλές αγκαλιές, έχουν χαραχτεί βαθιά στο υποσυνείδητο μου, με αποτέλεσμα πάντα να τις αναζητώ και πάντα να νιώθω ότι κάτι λείπει, αν δεν υπάρχουν, αν δεν εμπλουτίζονται οι σημαντικές στιγμές με μια αγκαλιά, έναν καλό λόγο, ένα φιλί αληθινό, που να δηλώνει ότι είμαι εδώ…
Αργότερα, στις φιλίες μου, εκείνα τα οποία με ένωναν με τις φίλες, αλλά και τους φίλους μου, ήταν η αγάπη για τα ίδια πράγματα, τα κοινά ενδιαφέροντα, οι κοινές αξίες, αλλά και η επαφή….Μια επαφή απροκάλυπτη, απενοχοποιημένη, μια επαφή που δήλωνε ότι σε αγαπώ… Σαν παιδιά, αλλά και σαν έφηβοι, οδηγούμαστε πάντοτε από το συναίσθημα, από τις αισθήσεις κι από τα ένστικτα μας. Η επαφή έρχεται σαν κάτι το φυσικό, σαν απαραίτητο συστατικό μιας σχέσης. Λείπουν οι προκαταλήψεις, οι δεύτερες σκέψεις, οι άμυνες. Η αγκαλιά, σαν μέσο επικοινωνίας, ήταν και στις φιλίες μου κάτι που έβγαινε φυσικά.
Μετά μεγαλώσαμε…Κι οι αγκαλιές μειώθηκαν αισθητά. Η ανάγκη όμως υπήρχε, κι όλο μεγάλωνε. Κι όσο μεγάλωνε, μεγάλωνε κι η ενοχή… “κι αν ο άλλος δεν θέλει;” ,“κι αν με απορρίψει;”, “κι αν το κάνει μόνο από υποχρέωση;”, “κι αν εγώ δεν μπορώ να ζήσω μετά χωρίς αυτή την αγκαλιά;”… Ο έρωτας σπάει αυτή την ενοχή. Καταρρίπτει την απόσταση, γκρεμίζει τις άμυνες, κάνει πάλι την αγκαλιά φυσική ανάγκη και την εντάσσει στην καθημερινότητα. Οι ερωτευμένοι δεν σκέφτονται, χρησιμοποιούν μόνο τις αισθήσεις και τα συναισθήματα τους, το σώμα και το ένστικτό τους, τη διαίσθηση τους, ακριβώς όπως κάνουν και τα παιδιά. Γι’ αυτό κι ο έρωτας είναι σωτηρία, αλλά είναι και καταδίκη…Γιατί μας φέρνει σε επαφή με τη χαμένη μας παιδικότητα, με τα κομμάτια που θάψαμε βαθιά μέσα μας, λόγω ενός τραύματος, λόγω πολλών τραυμάτων, λόγω μιας πεποίθησης, λόγω ενός ρόλου, που αναλάβαμε, ή που μας ανέθεσαν, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς τη συμμετοχή της δικής μας ελεύθερης βούλησης, και στον οποίο απλά συμμορφωθήκαμε.. Όταν ερωτευόμαστε, όλα αυτά έρχονται, ασυνείδητα βέβαια, στην επιφάνεια, και αντικρίζοντας τον πιο βαθύ μας εαυτό στον καθρέφτη, μπορεί και να αφυπνιστούμε, αλλά μπορεί απλά και μόνο να τρομοκρατηθούμε. Μπορεί να θεραπευτούμε, αλλά μπορεί και να τρέξουμε να κρυφτούμε σε μια τρύπα βαθύτερη από πριν, να απομονωθούμε από τον αληθινό μας εαυτό, γιατί τον είχαμε ξεχάσει, κι η επαφή μαζί του μας φοβίζει, μας αποδυναμώνει, μας εξουθενώνει. Ο έρωτας, ή μας απελευθερώνει, ή μας σκλαβώνει ακόμα πιο πολύ.
Υπάρχει βέβαια κι η ψυχοθεραπεία… Στις ομάδες και στα σεμινάρια, που με πάθος και τρέλα ήθελα να συμμετέχω, η αγκαλιά, το κλάμα, το μοίρασμα σκέψεων, συναισθημάτων και βιωμάτων, έρχονταν σαν την βροχή…Σώματα που διψούσαν για καιρό, ψυχές ξεραμένες και άνυδρες από την έλλειψη έκφρασης συναισθημάτων, ανασταίνονταν και ξανάνιωναν. Οι εκδηλώσεις των ατόμων, τα οποία ενεργοποιούν κοιμισμένα κομμάτια του εαυτού τους, μέσα από την διαδικασία της ψυχοθεραπείας, μπορεί να παρομοιαστούν με την προετοιμασία της φύσης για μια μεγάλη πλημμύρα. Ο θυμός, που έχει καλυφτεί κι εκδηλώνεται, μοιάζει με τις ασταμάτητες βροντές…η βία, που έχουμε υποστεί και έχουμε κι εμείς προκαλέσει στον εαυτό μας, όταν εκδηλώνεται, είναι σαν την αστραπή…τα λόγια, που δεν έχουν ειπωθεί, κι επιτέλους εκφράζονται, μοιάζουν με κεραυνούς, που χτυπούν εμάς και τους γύρω μας κι αφήνουν ίσως σημάδια, για να μην καλυφτεί και πάλι η αιτία που τα πυροδότησε…Κι έρχεται μετά η πλημμύρα: τα έντονα, καταπιεσμένα, ένοχα λόγια, που ακολουθούνται από συναισθήματα, που καταλήγουν σε ηλεκτρισμένα μοιράσματα εμπειριών κι ιστοριών, που ξετυλίγονται από ένα ένα τα μέλη της ομάδας, και που τελικά τα οδηγούν σε ένα κλάμα λυτρωτικό και σε αγκαλιές θεραπευτικές…
Αυτό κάνει η ομάδα ψυχοθεραπείας… Αυτό κάνει η επαφή… αυτό έχει ανάγκη ο μπλοκαρισμένος, φοβισμένος, άρρωστος ψυχικά και σωματικά εαυτός μας. Μέσα από την ψυχοθεραπεία, βρίσκουμε αυτό που έχουμε ανάγκη και δεν γνωρίζουμε ότι το έχουμε ανάγκη, αφού τόσο έχουμε χωριστεί από τον αληθινό μας εαυτό… Ακόμα κι αν γνωρίζουμε τι μας λείπει, δεν γνωρίζουμε πολλές φορές, πώς να το διεκδικήσουμε, από ποιον να τολμήσουμε να το ζητήσουμε και γιατί είναι τόσο δύσκολο να μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς αυτό.
Τέλος, στην προσωπική μου πάντα ιστορία, προστέθηκε η αληθινή σχέση… Αυτή που σε γεμίζει ξαφνικά με φυσικές, απροκάλυπτες, αβίαστες αγκαλιές, με όμορφα συναισθήματα, με όνειρα, ποίηση και φως. Ήρθε κι η ώρα, η δική μου αγκαλιά να γίνει ζωή για κάποιο άλλο πλάσμα, κι ύστερα να πολλαπλασιαστεί, να μοιραστεί… κι έτσι έκανα και πάλι την αγκαλιά, καθημερινότητα και τρόπο ζωής και ύπαρξης.. φυσική συνέπεια της αγάπης και της λατρείας, για τα πρόσωπα που αποκαλώ δικά μου. Η ευχή μου τώρα είναι, η αγκαλιά μου να γίνει δύναμη, να μεταμορφωθεί σε όπλο στη φαρέτρα μου απέναντι στις δυσκολίες, στις συνθήκες που δεν μπορώ να ελέγξω ή να αλλάξω, στις σκέψεις που με βαραίνουν και στα συναισθήματα, που ακόμα δεν μπορώ να διαχειριστώ. Να γίνει εσωτερική κατάσταση, όπου αυτό που αποκαλώ κάθε φορά εαυτός μου, θα συμπεριλαμβάνει όλα τα κομμάτια μου, όλα τα τμήματα της προσωπικότητας μου, όλες τις διαστάσεις μου, και θα τα ενώνει τελικά σε ένα.
