Εδώ και αρκετό καιρό, εμφανίζονται στο κινητό μου προειδοποιητικά μηνύματα ότι με έχουν χακάρει…Πάντα την ίδια ώρα μέσα στη μέρα, πάντα απανωτές ειδοποιήσεις, η μια πίσω από την άλλη, και τελικά πάντα χωρίς καμία συνέπεια για τα “πολύτιμα” αρχεία μου. Λάθος συναγερμός, αφού τελικά τίποτα κακό δεν συμβαίνει… Πόσες φορές στη ζωή και στην καθημερινότητα μας συμβαίνει αυτό; Πόσες φορές,…
Από μικρή θυμάμαι πόσο πολύ μου άρεσαν οι αγκαλιές…πόση θαλπωρή έβρισκα στο ζεστό βλέμμα της μαμάς μου…πόση χαρά από τα φιλιά του πατέρα μου. Οι οικογενειακές στιγμές, που περιλάμβαναν πάντα γέλιο, χορό κι αγκαλιές…πολλές αγκαλιές, έχουν χαραχτεί βαθιά στο υποσυνείδητο μου, με αποτέλεσμα πάντα να τις αναζητώ και πάντα να νιώθω ότι κάτι λείπει, αν δεν υπάρχουν, αν δεν εμπλουτίζονται…
ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ… …θα δοκιμάσω να εμπιστευτώ τον εαυτό μου κι ας μοιάζει λειψός, λίγος, ανεπαρκής, ατελής…θα εμπιστευτώ τον σημαντικό δικό μου, κι ας είναι δύσκολος…θα εμπιστευτώ τον Θεό, κι ας μου είναι Άπιαστος. …δεν θα κρυφτώ πίσω από τις αδυναμίες μου, τα λάθη μου, τα τραύματα μου. Θα αναλάβω την ευθύνη για τα συναισθήματα μου, για τις σκέψεις μου,…
Για να αγγίξουμε ένα τόσο δύσκολο ζήτημα όπως είναι η ενδοοικογενειακή βία, θα πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για τη βία γενικότερα. Η βία καταρχήν είναι πράξη όχι συναίσθημα. Το να είμαι ή να γίνομαι βίαιος δεν είναι το ίδιο με το να είμαι θυμωμένος ή με το να ξεσπώ τον θυμό μου.