Άννα Μερτζάνη
Ημερίδα 4
“Αδερφική σχέση, τί μας ενώνει, τί μας χωρίζει;”
Η συνάντηση αυτή δεν έγινε, καθώς τα μέλη δεν ήταν αρκετά, αλλά θα σας μεταφέρω εδώ μερικές δικές μου σκέψεις επάνω στο θέμα…
Η αδερφική σχέση είναι μια σχέση που είναι αυτονόητη και δεδομένη, γι’ αυτό και η ενασχόληση μαζί της όχι και τόσο συχνή. Πιο εύκολα θα αναφερθούμε για παράδειγμα σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τους γονείς μας, παρά τα αδέρφια μας…τους συντρόφους μας, παρά τον αδερφό/ την αδερφή μας. Κι όμως η αδερφική σχέση είναι η πρώτη μας ισότιμη σχέση όταν είμαστε παιδιά που καθορίζει έντονα τις υπόλοιπες σχέσεις μας με τους ισότιμους μεγαλώνοντας. Ισότιμοι είναι οι φίλοι, αλλά και οι συμμαθητές, οι συμπαίκτες, οι συνάδελφοι μας. Σαν παιδία σχηματίζουμε εικόνες υποσυνείδητα για τους άλλους, για τη ζωή για τον εαυτό μας. Η εικόνα μας για τον ισότιμο προέρχεται από την σχέση μας με τα αδέρφια μας. Παραδείγματα εικόνων για τους ισότιμους μου, που αντανακλούν συχνά και τη σχέση που δημιουργώ μαζί τους είναι: πιο δυνατός, κατώτερος, φιλικός, προστατευτικός, ανταγωνιστικός, απών, σύμμαχος απέναντι στην εξουσία, ανώτερος, διαφορετικός, που με συμπονά, δίκαιος, που τα έχει όλα, που με εκνευρίζει πάντα, κλπ.
Βλέπετε πουθενά στα παραπάνω τον εαυτό σας, ή/και τα αδέρφια σας;
Άννα Μερτζάνη
Ημερίδα 4
“Αδερφική σχέση, τί μας ενώνει, τί μας χωρίζει;”
Η συνάντηση αυτή δεν έγινε, καθώς τα μέλη δεν ήταν αρκετά, αλλά θα σας μεταφέρω εδώ μερικές δικές μου σκέψεις επάνω στο θέμα…
Η αδερφική σχέση είναι μια σχέση που είναι αυτονόητη και δεδομένη, γι’ αυτό και η ενασχόληση μαζί της όχι και τόσο συχνή. Πιο εύκολα θα αναφερθούμε για παράδειγμα σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τους γονείς μας, παρά τα αδέρφια μας…τους συντρόφους μας, παρά τον αδερφό/ την αδερφή μας. Κι όμως η αδερφική σχέση είναι η πρώτη μας ισότιμη σχέση όταν είμαστε παιδιά που καθορίζει έντονα τις υπόλοιπες σχέσεις μας με τους ισότιμους μεγαλώνοντας. Ισότιμοι είναι οι φίλοι, αλλά και οι συμμαθητές, οι συμπαίκτες, οι συνάδελφοι μας. Σαν παιδία σχηματίζουμε εικόνες υποσυνείδητα για τους άλλους, για τη ζωή για τον εαυτό μας. Η εικόνα μας για τον ισότιμο προέρχεται από την σχέση μας με τα αδέρφια μας. Παραδείγματα εικόνων για τους ισότιμους μου, που αντανακλούν συχνά και τη σχέση που δημιουργώ μαζί τους είναι: πιο δυνατός, κατώτερος, φιλικός, προστατευτικός, ανταγωνιστικός, απών, σύμμαχος απέναντι στην εξουσία, ανώτερος, διαφορετικός, που με συμπονά, δίκαιος, που τα έχει όλα, που με εκνευρίζει πάντα, κλπ.
Βλέπετε πουθενά στα παραπάνω τον εαυτό σας, ή/και τα αδέρφια σας;
Επιπλέον, η σχέση που “αντιγράφουν” πάλι υποσυνείδητα τα αδέρφια είναι η σχέση μεταξύ των δύο γονιών, η οποία κανονικά είναι σχέση ισότιμων. Αν για παράδειγμα οι γονείς είναι μεταξύ τους πολύ ανταγωνιστικοί, τα αδέρφια πολύ πιθανό να γίνουν ανταγωνιστικά…αν συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο στις ομοιότητες και στις διαφορές, το ίδιο θα ακολουθήσουν και τα αδέρφια, και ούτω καθεξής. Αυτή είναι η θεωρία της μίμησης, βάση της οποίας το παιδί γεννιέται σαν άγραφος πίνακας και μεγαλώνοντας αρχίζει να αντιγράφει συμπεριφορές μιμούμενος το περιβάλλον του και να τις προσαρμόζει φυσικά στο δικό του μοντέλο, στη δική του θεωρία, στη δική του προσωπικότητα. Εδώ φυσικά μπορούν να υπάρχουν πολλές παραλλαγές, αφού η ανάπτυξη της προσωπικότητας έχει να κάνει με πολλές κι όχι μόνο μια συνιστώσες. Παίζει ρόλο η θέση του κάθε παιδιού στην οικογένεια (πρωτότοκο, δευτερότοκο, μοναχοπαίδι κλπ.), η σύσταση της οικογένειας (μονογονεϊκή, χωρισμένοι γονείς, άλλα μέλη της οικογένειας που αναλαμβάνουν καθήκοντα γονιού κλπ) και οι άλλοι παράγοντες που προσθέτουν στοιχεία στην αρχική εικόνα μου για τους άλλους , για τη ζωή και για τον εαυτό μου.
Αυτό που εγώ λοιπόν θα έλεγα γενικότερα ότι μας ενώνει με τα αδέρφια μας, και γενικότερα με τους ανθρώπους που συναντάμε στη ζωή μας, είναι οι κοινές εμπειρίες, ενώ αυτό που μας χωρίζει είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε αυτές τις εμπειρίες. Δηλαδή, σαν αδέρφια μεγαλώνουμε συνήθως στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον, με γονείς που έχουν τις ίδιες αντιλήψεις, αξίες, πεποιθήσεις, κάτω από το ίδιο οικογενειακό δέντρο, αλλά ο τρόπος που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, τις σχέσεις με το περιβάλλον του και τελικά την ίδια τη ζωή είναι διαφορετικός και μοναδικός. Κι ο μόνος τρόπος για να γεφυρώσουμε αυτό το χάσμα της διαφορετικότητας, πέρα από τις κοινές εμπειρίες που από μόνες τους δίνουν ενωτικά στοιχεία, είναι η επικοινωνία και το μοίρασμα. Πολλές φορές παίρνω σαν δεδομένη τη σχέση με τον/ την αδερφή μου εξαιτίας των κοινών εμπειριών, αγνοώντας τον παράγοντα εαυτός που παρεμβάλλεται κι έτσι μην μπαίνοντας και στον κόπο ποτέ να γνωρίσω τον διαφορετικό άλλο.
Σκοπός μου λοιπόν σε μια συνάντηση σαν τη σημερινή με θέμα τις αδερφικές σχέσεις, είναι να γίνει αυτό το μοίρασμα ιστοριών κι εμπειριών, όπου μετά, μέσα από ερωτήσεις και μέσα από την κατανόηση του εαυτού μας, πλησιάζουμε λίγο περισσότερο και στην κατανόηση των άλλων. Πώς αυτό συνδέεται με τη Σχολή Γονέων και με τα παιδιά μας; Κατανοώντας τον εαυτό μας και λίγα πράγματα για τον τρόπο ανάπτυξης του ατόμου και της προσωπικότητας του γενικότερα, μπορούμε ευκολότερα να κατανοήσουμε και τη σχέση ανάμεσα στα παιδιά μας και να παρέμβουμε, όταν χρειάζεται στη διευκόλυνση αυτής (της αδερφικής σχέσης) ή στο να νιώσει καλύτερα και να μπορέσει να αντιμετωπίσει την δυσκολία που αυτή η σχέση δημιουργεί σε κάποιο από τα μέλη της.