Άννα Μερτζάνη
Ημερίδα 5
“Σχολικός εκφοβισμός, bullying: παιδί, δάσκαλος, γονιός. Πάμε να λύσουμε μαζί το δύσκολο θέμα του σχολικού εκφοβισμού”.
Το θέμα αυτό προσεγγίστηκε σε τρεις φάσεις…
Η πρώτη φάση ήταν το μοίρασμα ερωτηματολογίων από τους δασκάλους στα παιδιά μέσα στις τάξεις, τα οποία θα παραθέσω παρακάτω.
Η δεύτερη φάση ήταν η συνάντηση στη Σχολή Γονέων, όπου διαβάστηκαν οι ανώνυμες απαντήσεις των παιδιών της κάθε τάξης στους γονείς και οι γονείς, μετά από συζήτηση έγραψαν τα δικά τους λόγια, πάλι ανώνυμα, που θα απήυθυναν σε ένα παιδί που βιώνει εκφοβισμό ή δυσκολεύεται στο σχολείο…
Η τρίτη φάση είναι η επικόλληση στους τοίχους του Δημοτικού Σχολείου στη Λίνδο των φράσεων των γονιών προς τα παιδιά, ώστε τα παιδιά να έχουν καθημερινή επαφή με θετικά, ενισχυτικά λόγια που μπορεί να τα κάνουν να νιώσουν καλύτερα, να νιώσουν ότι δεν είναι μόνα τους στο σχολικό περιβάλλον, να τα κάνουν να νιώσουν λίγο πιο ενδυναμωμένα κι ασφαλή.
Ας μην υποτιμάμε τη δύναμη των λέξεων, τη δύναμη μιας εικόνας που μπορεί να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά την ψυχολογία των παιδιών αλλά και των ενηλίκων, στο περιβάλλον στο οποίο ζουν σε καθημερινή βάση.
Άννα Μερτζάνη
Ημερίδα 5
“Σχολικός εκφοβισμός, bullying: παιδί, δάσκαλος, γονιός. Πάμε να λύσουμε μαζί το δύσκολο θέμα του σχολικού εκφοβισμού”.
Το θέμα αυτό προσεγγίστηκε σε τρεις φάσεις…
Η πρώτη φάση ήταν το μοίρασμα ερωτηματολογίων από τους δασκάλους στα παιδιά μέσα στις τάξεις, τα οποία θα παραθέσω παρακάτω.
Η δεύτερη φάση ήταν η συνάντηση στη Σχολή Γονέων, όπου διαβάστηκαν οι ανώνυμες απαντήσεις των παιδιών της κάθε τάξης στους γονείς και οι γονείς, μετά από συζήτηση έγραψαν τα δικά τους λόγια, πάλι ανώνυμα, που θα απήυθυναν σε ένα παιδί που βιώνει εκφοβισμό ή δυσκολεύεται στο σχολείο…
Η τρίτη φάση είναι η επικόλληση στους τοίχους του Δημοτικού Σχολείου στη Λίνδο των φράσεων των γονιών προς τα παιδιά, ώστε τα παιδιά να έχουν καθημερινή επαφή με θετικά, ενισχυτικά λόγια που μπορεί να τα κάνουν να νιώσουν καλύτερα, να νιώσουν ότι δεν είναι μόνα τους στο σχολικό περιβάλλον, να τα κάνουν να νιώσουν λίγο πιο ενδυναμωμένα κι ασφαλή.
Ας μην υποτιμάμε τη δύναμη των λέξεων, τη δύναμη μιας εικόνας που μπορεί να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά την ψυχολογία των παιδιών αλλά και των ενηλίκων, στο περιβάλλον στο οποίο ζουν σε καθημερινή βάση.
Ας δούμε ένα μέρος από τις ερωτήσεις που δόθηκαν στα παιδιά, ανάλογα με την τάξη τους:
- Α’ Τάξη: ζωγραφίζω μια όμορφη μέρα στο σχολείο/ ζωγραφίζω μια άσχημη μέρα στο σχολείο ( χωρίς όνομα, βάζουν την ζωγραφιά τους διπλωμένη σε ένα κουτί)
- Β’ Τάξη: 1) Περιγράφω με δύο φράσεις μια κακή μου μέρα στο σχολείο, που έχει να κάνει με τους συμμαθητές- φίλους μου. Μπορώ και να ζωγραφίσω, αλλά δεν κατονομάζω ( όπου το όνομα του συμμαθητή μου, γράφω ο “χ”) 2) Περιγράφω με δύο φράσεις μια ηρωική πράξη, δική μου ή συμμαθητή- φίλου μου. Μπορώ να ζωγραφίσω, αλλά δεν κατονομάζω.
- Γ’ Τάξη: Γράφω μια- δύο παραγράφους με θέμα τον σχολικό εκφοβισμό. 1η παράγραφος: Συμπεριφορές που μου κάνουν οι φίλοι- συμμαθητές μου συχνά και δεν μου αρέσει/ δεν θέλω να συμβαίνει. 2η παράγραφος: Συναισθήματα που μου προκαλούν οι παραπάνω συμπεριφορές και πώς το αντιμετωπίζω συνήθως (π.χ. νιώθω λύπη και δεν πάω κοντά όταν είναι ο “χ”)
- Δ’ Τάξη: Έκθεση με θέμα “Ένα σχολείο χωρίς σχολικό εκφοβισμό”. Γράφω πώς θα ήταν το ιδανικό σχολείο για εμένα. Πώς θα αντιμετώπιζαν ιδανικά τα παιδιά και οι δάσκαλοι τους τις συγκρούσεις και κυρίως τον σχολικό εκφοβισμό. Γράφω τι βήματα πιστεύω ότι χρειάζεται να γίνουν στο δικό μου σχολείο για να πλησιάσει το “ιδανικό” μου.
- Ε’ Τάξη: Απαντώ στο ερωτηματολόγιο ανώνυμα και με ειλικρίνεια:
- Τι γνωρίζεις για τον σχολικό εκφοβισμό; (δύο λόγια)
- Έχεις νιώσει ποτέ θύμα σχολικού εκφοβισμού;
- Αν έριχνες κάπου τις ευθύνες για τον σχολικό εκφοβισμό, θα ήταν : α) συμμαθητές, β)γονείς, γ) δάσκαλοι, δ) όλα τα παραπάνω
- Ποια είναι τα συναισθήματα που πιστεύεις βιώνει ένα παιδί που το εκφοβίζουν καθημερινά στο σχολείο;
- Ποια είναι η δική σου ευθύνη αν βρεθείς μάρτυρας σε ένα τέτοιο περιστατικό;
- Τι λείπει πιστεύεις από ένα σχολείο, όπου τα παιδιά πέφτουν συχνά θύματα σχολικού εκφοβισμού;
Στη συνέχεια διαβάσαμε τις απαντήσεις των παιδιών, πάντα ανώνυμα, στην ομάδα της Σχολής Γονέων. Να τονίσω εδώ ότι οι παραπάνω ερωτήσεις ήταν αυτοσχέδιες. Η συνεργασία των δασκάλων ήταν σημαντική καθώς και της διευθύντριας του σχολείου. Παρ’ όλα αυτά, τα στοιχεία που συλλέχτηκαν δεν είχαν τόσο σαν στόχο την αξιολόγηση των παιδιών ή του σχολείου, όσο την ευαισθητοποίηση των ίδιων των γονιών και την μετέπειτα συνεργασία τους για να γεμίσει το σχολείο με φράσεις που θα βοηθούν τα παιδιά να νιώθουν παρουσία, όχι απουσία, κατανόηση, όχι επίκριση, συμπόνοια, όχι αδιαφορία, ασφάλεια, όχι εγκατάλειψη, ελπίδα, όχι παραίτηση, πίστη στον εαυτό τους, όχι θυμό για του άλλους. Οι γονείς λοιπόν, αφού άκουσαν και συζήτησαν πώς τους επηρέασαν οι απαντήσεις των παιδιών ( δεν είχαν κάποια ιδέα για τις ερωτήσεις μέχρι που διαβάστηκαν οι απαντήσεις), έγραψαν δικές τους φράσεις, που θα έλεγαν σε ένα παιδί, οποιοδήποτε παιδί, το οποίο βιώνει τον σχολικό εκφοβισμό.
Τέλος, φέραμε συμβολικά τους γονείς στο σχολείο και κοντά στα παιδιά, επικολλώντας με τον Σύλλογο Γονέων Λίνδου, τις φράσεις τους στους τοίχους για να τις βλέπουν τα παιδιά μας καθημερινά. Μεγάλο μέρος της συνέχειας του σχολικού εκφοβισμού εξαρτάται από το ότι το παιδί που τον βιώνει, νιώθει μόνο του, αβοήθητο. Ευελπιστώ, σαν κοινωνία, να μπορέσουμε να το αλλάξουμε αυτό στο μέλλον, ώστε τελικά να εξαλείψουμε και το bullying…